حسین بن عمر بن یزید از جمله کسانى بود که بر امامت حضرت موسى بن جعفر علیه السلام توقّف کرده بود؛ اما بعد از دیداری که با امام رضا(ع) داشت به امامت ایشان
ایمان آورد. وی دراینباره می گوید:
روزى به همراه پدرم نزد امام کاظم علیه
السلام رفتیم و پدرم هفت سؤ ال مطرح کرد که حضرت شش تاى آن ها را پاسخ فرمود. پس از
گذشت مدّتى و بعد از شهادت امام کاظم(ع) ، من با خود گفتم : همان سؤ ال ها را از
فرزندش ، حضرت رضا علیه السلام مى پرسم ، چنانچه همانند پدرش پاسخ داد، او نیز امام
و حجّت خدا مى باشد.چون نزد ایشان آمدم و سؤ ال ها را مطرح کردم ، همانند پدرش ،
امام کاظم علیه السلام - حتّى بدون تفاوت در یک حرف - پاسخ داد و از جواب هفتمین سؤال خوددارى نمود.
هنگامى که خواستم از محضرش خداحافظى کنم ، فرمود: هر یک از شیعیان و پیروان ما در
این دنیا به نوعى گرفتار و دچار مشکلات هستند؛ پس اگر صبر و شکیبائى از خود نشان
دهند، خداوند متعال پاداش هزار شهید به آن ها عطا مى نماید.من در این فکر فرو رفتم
که این سخن به چه مناسبتى بیان و مطرح شد؛ و با حضرت وداع کردم .
بعد از مدّتى
به درد پا مبتلا گشتم و سخت مرا آزار مى داد تا آن که به حجّ خانه خدا رفتم و امام
رضا علیه السلام را ملاقات کردم و از شدّت درد و ناراحتى پا سخن گفتم و تقاضا کردم
دعائى را براى شفا و بهبودى آن بخواند؛ و پاى خود را جلوى حضرت دراز کردم ، فرمود:
این پا، ناراحتى ندارد، آن پایت را بیاور. وقتى پاى دیگر خود را دراز کردم ، حضرت
دعائى خواند و لحظاتى بعد، به طور کلّى درد و ناراحتى پایم برطرف شد.
بحارالا
نوار: ج 49، ص 67، ح 88، اثبات الهداة : ج 3، ص 248، ح 7.
درباره این سایت