حالا کسی که روز اول ولادتش،
نور جبهه‌اش عرش خدا را نور باران کند،
الآن بعد از هزار و اندی سال [پس از تولدش]،
با این رنج‌هایی که او کشیده و
با آن مشکلاتی که او با آنها روبرو شده…
ما نمی‌فهمیم چیست مطلب!
هر معصیتی که از کسی سر بزند،
قلب او را آزرده می‌کند!
هر گرفتاری که برای شیعه‌ای پیدا بشود،
دل او را مکدر می‌کند!
این است که در طول این زمان،
مصائب امام زمان را غیر از خدا کسی نمی‌د‌اند!
فکر کنید شما،
شماها می‌روید کربلا و
چشمتان به آن قبر شش‌گوشه می‌افتد،
چه حالی پیدا می کنید؟!
اما او هر روز مقابل آن قبر است و
آن بدن قطعه قطعه را می‌بیند،
بر اوچه می‌گذرد؟!
او می‌آید به مشهد،
وقتی نگاه می‌کند امام رضا را می‌بیند که
یتململ کتململ السلیم!
و وقتی می‌رود کنار قبر صدیقه‌ی کبری،
بدن آزرده‌ی او را می‌بیند!
حالا کسی که نور او، روز اول،
همه‌ی ملأ اعلی را روشن کرد،
بعد از این همه ابتلائات و آن همه عبادات،
آیا تلألؤ نفس او کجاست؟!
خلاصه‌ی کلام این است که
خدا در قرآن یک آیه دارد:
«و أشرقت الأرض بنور ربها».
این آیه تفسیر شده به ظهور امام زمان.
نور امام زمان این است!
اگر کسی حقیقتش این است
درک مقام او از حوصله‌ی ادراک ما خارج است!
آیه این است، تفسیرش هم این است.
خدا می‌فرماید:
زمین روشن شد به نور پرودگار زمین.
امام در تفسیر این آیه فرمود:
نور ربّی که تمام زمین را اشراق می‌کند،
صاحب العصر و امان است.
درباره این سایت