چرا امام حسن با معاویه صلح کرد؟ امام حسن مجتبی (علیهالسّلام) در پاسخ شخصی که به
صلح آن حضرت اعتراض کرد، عوامل اقدام خود را چنین بیان کرد: «اهل عراق مردمانیاند
که هر کس به آنان اعتماد کند، مغلوب خواهد شد؛ زیرا هیچکدام با دیگری در فکر و
خواستهها موافقت ندارند. آنان نه در خیر و نه در شر، هیچ تصمیم قاطعی ندارند.»(1)
شیخ مفید مینویسد: «امام حسن (علیهالسّلام) چارهای جز پذیرفتن صلح و واگذاردن
جنگ نداشت؛ زیرا پیروان آن حضرت، مردمانی سست عنصر و کمعقیده به آن جناب بودند و
چنانکه دیده شد، در صدد مخالفت با او برآمدند و بسیاری از آنان ریختن خون او را
حلال دانستند و میخواستند او را تسلیم دشمن کنند و پسر عمویش ( عبیدالله بن عباس)
دست از یاری او برداشت و به دشمن پیوست، و به طور عموم آن مردم به دنیای زودگذر روی
آوردند و از نعمتهای آخرت چشم پوشیدند.»(2)
۱. ابن اثیر، ابو الحسن علی بن ابی
الکرم، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۴۰۷.
۲. شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی
معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۳.
درباره این سایت